VINCENT EN VERONIQUE

Iedere ochtend zie ik ze bij ons in de straat.
En iedere ochtend wekken ze een bepaalde ontroering op.
Jammer dat ze voor u onbekend zijn en blijven, tenzij u vanuit onze waarneempost mee komt kijken.
Wat betekenis heeft, moet een naam hebben. Ik heb ze Vincent en Veronique genoemd.
Op het hoogste punt van het dak van het huis tegenover ons, trippelen ze heen en weer, elegant en lichtpotig.
Ze zitten een meter of zes van elkaar, ze kijken elkaar aan en bewegen zich naar elkaar toe. En dan houden ze de kopjes heel dicht bij elkaar en raken elkaar aan. Dit kan niet anders zijn dan kussen.
En dit herhaalt zich vele malen. Zich verwijderen, elkaar naderen en dan die kuise kussen.
Altijd zijn het Vincent en Veronique, er komt niemand tussen.
In een soap op t.v. zie je dat ook dat partners elkaar kussen. Maar wat een verschil.
Met tomeloze kracht duwt de een zijn tong in de mond van de ander en omgekeerd.
Het zou me niet verbazen wanneer die tong obstakel huig nog zou passeren.
Er is weinig moois aan. Geef mij dan maar mijn duifjes Vincent en Veronique. Elk dag ontmoeten ze elkaar  liefderijk op het hoogste punt van het dak.
Hoe vaak denk je niet: laten we dieren als voorbeelden nemen.