Heb het hart eens
dat er niet 100% voor gaat,
bonzen, razen, overslaan, pijn,
het klopt niet helemaal.
Dokter stuurt met de stroom mee
verkennertje naar boven.
't Gluurt overal
in boezems, aders, kamers,
rept zich van klep naar klep en brengt,
hart op de tong, rapport uit:
wegversmalling voor 90% in bocht RKSL.
Dan is het niet ver
naar intensive care.
Daar houden ze je hart vast
en onafgebroken in het oog.
Laten oren er naar hangen,
steken er een riem onder.
Hartelijkheid alom:
kik je, dan is er direct een po
of een bo
terham, met beleg naar keus.
Ze verwijderen aders, verdunnen bloed,
serveren: adalat, ascal, lipitor,
en ook monocedocard, omeprazol,
en, niet te vergeten,
plavix en selokeen,
en wat de medicijnpot verder schaft.
En dan, fijn dat het kan,
maar toch met enig chagrijn
naar Nieuwegein.
Wacht even, eerst een mededeling:
filevorming, er zijn nog tien bedden voor u!
Sluipwegen, vergeet het maar.
Ja wel als je eenmaal op tafel ligt
en loodgieters en bruggenbouwers hun hart
aan jou ophalen.
Of, wat ook kan,
ze laten, of het om een feestje gaat,
een ballonnetje op.
Alles in orde...
dan, zo gauw mogelijk, naar huis.
Want:
zoals het hart thuis tikt,
tikt het nergens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten